zondag 11 mei 2014

1972: Itchituckny koorts

 

Tijdens een visiting professorship aan de University of Florida leerde ik de attracties in de omgeving kennen, zoals het strand van St Augustine aan de oostkust en Cedar Key aan de westkust. Met een paar medewerkers van het Communication Sciences Laboratory heb ik op een weekend een mooie zwemplek ten noorden van Gainesville bezocht. Onder de kalkrotsgrond van Florida stromen onderaardse rivieren. Door erosie valt er soms een  stuk van van de rotsbodem naar binnen, er ontstaat dan een sinkhole.  Een mooie plek om te zwemmen was het heldere bronwater in een rond meertje van waaruit de Itchituckny, een snelle beek, stroomde die uitkwam op de Santa Fé river. Dit is een zijtak van de Suwannee river die in de Golf van Mexico uitmondt.
 
De directeur van het lab, Harry Hollien, was o.a. betrokken bij onderzoek naar onderwater communicatie en vond het daarom gepast dat zijn nieuwe gastmedewerkers zouden leren omgaan met persluchtflessen voor onderwater arbeid. Zo stonden wij bibberend in het water van 17 of 18 graden te luisteren naar instructie over het ademen tijdens het duiken. De instructeur zelf was gehuld in een comfortabele wetsuit en had dus geen last van de kou. De instructie was uitvoerig en gedetailleerd en onze groepsleider hield op geen enkele wijze rekening met de toenemend penibele fysieke toestand van zijn toehoorders.
De gevolgen bleven niet uit. Gedurende de hele rit terug naar Gainesville heb ik zitten  schokken en schudden. Aanvankelijk was dat een natuurlijke reactie om warm te worden, maar gaandeweg veranderde het in een beven en rillen van de koorts. De volgende dag had ik keelpijn en een forse tonsillitis. ‘s Avonds  zou ik voor een groot publiek een voordracht houden en het was ondenkbaar dat het nog afgezegd kon worden. Schuddend van de koorts heb ik mijn college gegeven. Ik kan me er weinig van herinneren, maar het kan niet anders dan dat het toegestroomde publiek teleurgesteld naar huis is gegaan.

We zijn twintig jaar later nog eens teruggegaan naar die mooie natuurlijke plek ten noorden van High Springs. De omtrek van het meertje was beschoeid met houten planken, de grond eromheen platgetrapt, er groeide niets meer. Het was een publieke plaats geworden, met  parkeerplaatsen en rijen verkleedhokjes. In het weekend kwamen horden jonge mensen die zich, drijvend op opgeblazen auto-binnenbanden, de beek lieten afzakken.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten